در پنل & اکنون زمان بین المللی شدن است& دو وابستگی متقابل به توسعه کشور کمک می کند.

مهاجرت کارگران به نقاط مختلف جهان در حال افزایش است و این سوال را مطرح می کند که آیا هنوز زمان اتصال مشاغل به سایر نقاط جهان فرا نرسیده است؟ «اکنون زمان بین المللی شدن است» دومین قسمت از مسابقه آینده است که در روز جمعه 3 دسامبر به این موضوع پرداخته است.

کارشناسان این کنفرانس بر این باورند که روند جهانی شدن به سریع ترین حد خود رسیده است و نمی توان انتظار داشت که در تجارت با فرآیندهای گذشته و نامرتبط زنده بماند. اما گاهی اوقات مبنای عدم حرکت به سمت ارتباطات جهانی، کمبود دانش، تجربه و دانش لازم برای برقراری ارتباطات حتی اندک است.

ژوبین علاقبند، مدیرعامل گروه سرمایه گذاری لیان، علیرضا کلاهی، رئیس اتاق بازرگانی ایران، فرزین فردیس، رئیس کمیسیون اقتصاد نوآوری اتاق تهران و البته امیر ناظمی، رئیس سابق سازمان فناوری اطلاعات ایران در پانل دوم آنها شناسایی می کنند که چرا کسب و کارهای ایرانی وارد جهان نمی شوند.

دسترسی به دنیای جهانی یک نیاز ساده است

اگر بخواهیم جهانی شدن را تعریف کنیم، فکر می‌کنم منطقه وسیع است و همه نوع فعالیت‌ها را شامل می‌شود. بحث تحریم‌ها مطرح است.» اینکه تحریم‌ها علیه ایران، شروع تجارت ایرانیان در کشورهای دیگر کار ساده‌ای نیست. افتتاح بانک بین المللی و تجارت با پاسپورت ایرانی تقریبا غیرممکن است.

وی افزود: «بنابراین وقتی صحبت از تجارت بین‌الملل می‌شود، منظور شما این است که شما یک تجارت کامل در ایران دارید و می‌خواهید تجارت خارج از ایران را بهبود ببخشید و کشورهایی که می‌توانیم انتخاب کنیم، اکنون کمتر هستند.

علاقبند افزود: اگر تجارت محدود به انتخاب کشورهایی که قصد تأسیس آنها را دارند محدود نشود و تصمیمات بر اساس مدل های سنتی اقتصادی اتخاذ شود، ناگزیر عراق و افغانستان به نام نمی آیند. کشورهای دیگر، که ما را در انتخاب های بعدی کمتر موفق می کند.”

جمعیت زیاد با رشد اقتصادی پایین

بازار ایران آنقدر که ما فکر می کنیم بزرگ نیست؛ ما کشوری بزرگ در منطقه با جمعیت 80 میلیونی هستیم، اما واقعیت این است که رشد اقتصادی ما نزدیک به صفر است و تولید ناخالص داخلی ایران یک سوم ترکیه و عربستان است. عربستان.”

وی افزود: تجارت جهانی باید به مرحله رشد برسد. بازاریابی بالغ صنعتی است که فرآیندی بالغ و شفاف دارد و در مورد چیزهای دیگر می فروشد. پیش بینی می شود فروش مستقیم کالا در خارج از ایران رشد کند. این بدان معناست که شما به ثبات، حمایت و اطلاعات نیاز دارید. مشکل تاجران ایرانی، چه سنتی و چه مدرن، این است که احساس می‌کنند نهنگی در دریاچه‌ای داخلی و تا بیرون نروند و تلاش نکنند، نمی‌فهمند چه اتفاقی می‌افتد.

کلاهی با اشاره به وجود شرکت هایی مانند کلم پیچ و گلرنگ در فروشگاه های اطراف گفت: حضور در آنجا تضمین کننده بقا است. بنابراین باید توجه داشت که داشتن پایگاه بین المللی موجب موفقیت این صنعت می شود».

وی گفت: اگر این صنعت به حدی برسد که بتواند در کشورهای دیگر شعبه داشته باشد، طبیعتاً اگر کارگران قصد مهاجرت داشته باشند، می توانند دوباره وارد شرکت های ایرانی شوند. در این صورت، تهدید بزرگ به یک فرصت تبدیل خواهد شد.»

ما هیچ تجربه ای از ملاقات با نژادهای دیگر نداریم

فرزین فردیس، رئیس کمیسیون اقتصاد نوآوری اتاق تهران گفت: مشکل عمده عدم توانایی در برقراری ارتباط جهانی این است که ما کار با دنیا را یاد نمی‌گیریم، در دوران تحصیل در دانشگاه و دانشگاه دوستان غیرایرانی داریم و ما یاد نگرفته‌اند که تفاوت‌هایی در فرهنگ، ارزیابی، تصمیم‌گیری، اهمیت و سایر کشورها وجود دارد.

فردیس همچنین در جایی دیگر در توضیح خود اشاره کرده است: “در کار شرکت ها دخالت نمی شود. اصلا نمی تواند با نیروهای خارجی همکاری کند. چند شرکت و تیم ایرانی در سراسر دنیا کارمند دارند؟ در شرایطی. به این ترتیب، کجای دنیا قرار است تعامل و کار با دیگران را بیاموزیم؟» پس جدای از مشکلات مالی و تنبیهات، یک ضعف درونی هم داریم که ناشی از تنبیه درونی است.

به گفته فردیس، بورس عمومی شرکت ها راه حل است. بنابراین با این رویکرد یک فرهنگ جهانی در شرکت های ما گسترش خواهد یافت. ترس از بی ثباتی در سازمان باید برطرف شود و به موفقیت جهانی بیشتر توجه شود.

حرکت برای تغییر

امیر ناظمی، مدیرعامل سازمان فناوری اطلاعات ایران گفت: پاسخ به این سوال ابتدا فرآیند اداری و سپس عدم ارتباط بین‌المللی است که به نوبه خود منجر به تأثیر تحولات جدید می‌شود. در کشور اتفاق افتاده است».

رتبه نهایی ما در سال 2020 67 است.

وی توضیح می‌دهد: در تشریح این موضوعات به دو مفهوم می‌رسیم، مدل نهادی یا حکمرانی و حکمرانی بین‌المللی مهم‌ترین آنهاست که معیار ما منفی در این زمینه‌ها است. شرکت های بزرگ در ایران واحد تحقیق و توسعه ندارند. زمانی که شما واحدهای تحقیق و توسعه شرکت‌های بزرگ در سراسر جهان را ندارید، به این معنی است که فرصت مشارکت در نوآوری را ندارید و افراد با استعداد و خلاق نمی‌توانند در تجارت بین‌الملل شرکت کنند.»

ناظمی ادامه داد: صادرات محصولات خلاقانه و تجارت خارجی مستقیم نداریم، بنابراین ضعف تحولات جدید ما در این منطقه است. قبول دارم که تنبیه اولویت اول ماست، اما اگر تنبیه نیست، آیا آنقدر قوی هستیم که بتوانیم شرکت کنیم؟ ما در بسیاری از فرهنگ ها نیستیم و این باعث کاهش توانایی ما در برقراری ارتباط شده است.»

ناظمی جابجایی فرهیختگان را موضوعی کلیدی در شرایط کنونی دانست و گفت: وقتی این را نداریم، تنها راه ارتباط، مهاجرت است و در واقع مهاجرت محصول فضای کنونی است.

ما به عنوان ناظمی به هر شکل ممکن خلق کرده ایم. واقعیت این است که ما نمی توانیم در زمینه های دیگر پیشرفت کنیم.

کمبود کادر حرفه ای

علاقبند گفت: با این حال استفاده از خارجی ها و سرمایه مطالبه بزرگی است که ما حتی کسانی که در اکوسیستم کار می کنند مدت هاست با آن دست و پنجه نرم می کنیم. در حال حاضر مانند همیشه نمی توانیم خارجی ها را به کشور دعوت کنیم.»

کلاهی با بیان اینکه سرمایه گذاران خارجی داده های متفاوتی را حمل می کنند، گفت: یکی از دلایل توسعه دستگاه های دیجیتال ادغام با بسیاری از شرکت ها است. واقعیت این است که فرهنگ تجارت بزرگ هنوز در ایران وجود ندارد. بنابراین باید به این موضوع توجه کرد. دسترسی به شرکای بین المللی بسیار گسترده خواهد بود.

به گفته وی، در نهایت بستن درهای کشور چیزی جز روی آوردن کشور به سوی کره شمالی نخواهد بود.

فردیس همچنین خاطرنشان کرد: تخصص اعضای هیئت مدیره شرکت های دنیا مشخص شده و این رویه ها را برای ارتقای وضعیت شرکت ها تشریح کرده و باید مورد توجه قرار گیرد و باید تسریع شود. ارائه راه حل با رهبران قبل از اینکه راه حلی توسط دولت پیدا شود، خصوصی خواهد بود.”

این اظهارات زمانی بیان شد که وی معتقد بود انجمن ها و تشکل های تجاری نمی توانند آن طور که می خواهند با سازمان های دولتی مشورت کنند.

ناظمی در بیانیه ای با بیان اینکه اصلاحات بر اساس الگوی مدیریتی مورد به مورد امکان پذیر نیست، گفت: مزیت زمان بر یا رقابتی با خودرضایتی ناسازگار است. این نمی تواند یک مسابقه بهتر در همه جا باشد. بنابراین با دو تعامل باید صادرات و صادرات همزمان ایجاد شود.

به گفته وی، تفاوت آلمان با سایر کشورها این است که صادرات و صادرات را به درستی و با ترجیح همکاری می پذیرد. در نهایت، واردات را نمی توان به دموکراسی تقلیل داد.